Voorzitter stelt zich voor

John Heersink, een van de oprichters van de SVON, vertelde me trots van het bestaan van een thuis voor militairen. Ik kende John van het varen bij de Koninklijke marine.

Toen ik die eerste keer van de SVON hoorde moest ik terugdenken aan mijn vader, die als oud beroepsmilitair, al in de weer was om iets op te richten voor ex-militairen en verzetstrijders.

Ik kom dus uit de marine voort. Maar daar is het niet begonnen. Na eerst nog een korte tijd als gymnastiekleraar gewerkt te hebben werd ik docent godsdienst en maatschappijleer aan een grote scholengemeenschap in het midden van het land. (Tussendoor kwam de militaire dienst en werd ik opgeleid tot wachtmeester bij de LUA (Luchtdoel Artillerie – Ede)) Tijdens een cursus voor docenten ontmoette ik een aalmoezenier die mij zulke prachtige en aanstekelijke verhalen vertelde over het werken bij Defensie: dat wilde ik ook!

Zo gezegd, zo gedaan. Het werd de marine. Ik werd vlootaalmoezenier. Maar voorzien van een uniform met gouden strepen ben je nog geen vlootaalmoezenier! Dat is een proces van jaren en jaren, waar geen studieboeken voor zijn geschreven. Veel heb ik te danken aan mijn eerste plaatsing van vier jaar op de Mijnendienst in Den Helder. Op, toen nog houten boten, ben ik gaan wennen aan de zee, aan de gewoontes, aan de mentaliteit. Even heel wat anders dan werken in de burgermaatschappij… Ze hebben in die eerste jaren waarschijnlijk veel vertrouwen in me moeten hebben gehad…  Nog steeds ben ik blij met de goede en vriendschappelijke contacten, die ik over heb gehouden aan deze eerste intensieve periode.

Daarna ging het als volgt: een plaatsing op Curaçao, op de Sociaal Medische Dienst KM, op het bureau Geestelijke Verzorging aan de haven van Den Helder. Daarna volgden nog het vormingscentrum Beukbergen en tot slot de marinekazerne van Amsterdam.

Op 57-jarige leeftijd kwam er helaas een eind aan. Maar gelukkig niet helemaal. Tijdens mijn laatste actieve jaren organiseerde ik motorreizen met een bezinnend karakter voor militairen. Onder andere de motorbedevaart naar Lourdes: de Tocht der Tochten! Van daaruit ben ik ook gevraagd om als vrijwilliger van het Veteranen Instituut in Doorn verder te gaan. Want, voor door uitzendingen beschadigde militairen zijn deze motorritten echt een weldaad: je hebt weer buddy’s. Brothers in Arms, Brothers on Bikes. Je kent elkaar door en door, ook al zie je elkaar voor het eerst. Er wordt je niets gevraagd, maar alles wordt begrepen en verstaan. Een warm bad. Je kan weer voorzichtig vriendje worden met jezelf.
Dat warme bad willen we ook aanbieden met de Stichting Veteranen Oost-Nederland. Zowel in ‘Spoorzicht’ in Doetinchem als op de ‘Detmerskazerne’ in Eefde willen we een plek aanbieden waar actieve- en niet meer actieve militairen èn hun thuisfront zich snel thuis voelen.

Bij mij is dat ‘je thuis voelen’ zeker gelukt!
Jan Wolters